Εξάρχεια, δολοφονία Αλέξανδρου, Αντιεξουσιαστική Πάλη και Εξουσία

Δύο μέρες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν θυμάμαι τέτοια αντίδραση ούτε και στην δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά (αν και δεν φημίζομαι για την μνήμη μου). Πορείες διαμαρτυρίας θα γίνουν και στο Λονδίνο στα καινούργαι γραφεία του ΕΟΤ αν δεν κάνω λάθος, καθώς και στο προξενείο στο Εδιμβούργο. Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο σκεφτόμουν το ποιος έχει συμφέρον να κάνει γκέτο μια περιοχή της Αθήνας (Εξάρχεια) και γιατί. Από τα μέσα τη δεκαετίας του 80 οι εκάστοτε κυβερνήσεις παρότι στα λόγια “προσπάθησαν” να “καθαρίσουν” την πλατεία, στην ουσία ήθελαν μια περιοχή με έντονη αστυνομικη παρουσία, η οποία να λειτυργεί σαν γκέτο για τα μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου για να τους ελέγχει καλύτερα. Επιπλέον δε με τους “γνωστούς” - “‘αγνωστους” που για μένα σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν στοιχεία που ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από την ίδια την εξουσία και την αστυνομία για προφανής λόγους. Οι “βανδαλισμοί” γεννούν “αγανακτησμένους πολίτες” σαν αυτούς που την δεκαετία του 80 και 90 γυρνούσαν με σβάστικες και εξέφραζαν την αγανάκτηση τους.

Από την φύση του δε ο χώρος κάνει τον έλεγχο του ποιος μπαίνει και πως δρα (προβακατότικα ή όχι) πολύ δύσκολο και εκεί πατάνε. Γκέτο λοιπόν τα Εξάρχεια και μάλιστα πλέον το εμπόριο ναρκωτικών “σπρώχνεται” από τις περιοχές της Ομόνοιας στα Εξάρχεια, προκαλώντας έτσι την αγανάκτηση των κατοίκων που αυτή την φορά στρέφεται κατά της αστυομίας. Ένα γκέτο διαφορετικό από εκείνο των βορείων προαστίων, που μονοδρομούν όλους τους δρόμους τους επειδή δεν γουστάρουν να κυκλοφορούμε ανάμεσα τους.

Για μένα η όλη αντίδραση η οποία είναι πράγματι είναι προφανής είναι αποτέλεσμα πέραν της δολοφονίας και των κοινωνικών επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης και της κατάσταση που βρισκόμαστε. Η περιβόητη μεσαία τάξη στην οποία ανήκω και εγώ, έχει οδηγηθεί σε υπερδανεισμό και πλέον ο κόσμος δεν έχει να χάσει τίποτε αντιδρώντας. Η έννοια που είχαμε παλιότερα “κοίτα την δουλίτσα σου και το σπίτι σου” δεν υπάρχει γιατί και τα δύο κινδυνεύουν να χαθούν από την κρίση και τα δάνεια. Και όλα αυτά είαι μόνο η αρχή. Το κράτος και η πολιτεία θα έρθουν αντιμέτωπα με προταφανή κοινωνική εξέργεση.